Vogue & Shape-Ups.

Niedawno przeglądałam jakiegoś Glamoura, nie pamiętam już z jakiego miesiąca i w jakim języku (ale chyba polski). Trafiłam na "artykuł" o malowaniu paznokci, z którego dowiedziałam się, że passe jest już malowanie rąk i nóg w tym samym kolorze. A dwa dni temu klęłam jeszcze na zasadę, że wszystkie paznokcie mają mieć ten sam kolor i że to nudne i w ogóle. A teraz przeczytałam takie coś. Mało tego, pokazali nawet jak zestawiać ze sobą kolory paznokci u rąk i nóg. Sposób jak żywcem wzięty z zestawiania ubrań, czyli albo kontrasty albo z podobnej gamy, choć większy nacisk chyba był na kontrasty (np. ręce na czerwono, nogi - granatowo). O zgrozo. Już to widzę. Elegancka (no może nie do końca ale bardziej idąca w tym kierunku) sukienka, ładna torebka, buty z odkrytymi palcami, a z nich świecą żółte, zielone, granatowe, czy pomarańczowe paznokcie. Brrr. Do tej pory trochę łamałam tą zasadę ale bardziej w kierunku, że nogi - brudny róż, ręce - czerwony. Ale teraz, żeby aż tak? Nie potrafię się przemóc. To chyba tkwi bardzo głęboko we mnie. O ile pastele jeszcze jakoś mnie przekonują (ale tylko bardziej różowe) to te jaskrawe paznokcie już nie. Może to ma coś wspólnego z wiekiem. Takie "mega" kolorowe paznokcie będą świetnie wyglądały na nastolatkach, względnie u dziewczyn na początku swoich dorosłych lat. Ale kobieta, której duuużo bliżej do 30stki niż 20stki w tak kolorowym mani-pedi? Ja wiem, wiem, zaraz mnóstwo z Was mi napisze, że jesteście dużo starsze ode mnie i tak robicie i jest super. Ale tu chodzi o mnie. Od jakiegoś czasu zaczynam na wiele rzeczy patrzeć i czuć, że jestem na to już za stara. Obok ilu koszulek z postaciami z bajek przechodzę i ... no nie potrafię mimo, że mnie zachwycają. Tak samo tutaj. I to nie chodzi bym wrzuciła na luz, ale, o to, że gdybym nawet sobie na takie coś pozwoliła czułabym się głupio. A niestety nikt z nas nie ma takiego przycisku, który wystarczy wcisnąć i przestajemy się w czymś czuć głupio. Zresztą zawsze mi się podobało, że określony wiek ma swoje prawa. Mieszanie tego zawsze budziło we mnie pewien rodzaj niesmaku. Nastolatki w garsonkach, czterdziestolatki w różu i tak dalej :)

Pamiętam jak jeszcze niedawno ciężko było mi się przestawić, że torebka już nie musi (a nawet nie powinna) być w kolorze butów. Chyba do dzisiaj łapię się na tym, że mimo wszystko staram się to jakoś dobierać. Dziwi mnie obecna moda. Mam wrażenie, że jest tylko zaprzeczeniem tego, co było kiedyś. Tak w ogóle, to potraficie odróżnić osobę modnie ubraną od tej nie? Bo ja już nie potrafię. Kiedyś było jasne, co jest "in", a co "out". Teraz mam wrażenie, że z braku pomysłów wszystko jest "in". Jest tyle styli, że nawet osoba cała brudna, z dziurawym odzieniem będzie na topie, gdyż przecież styl grunge, czy hipster (dobrze napisałam?) jest teraz hitem. Momentami mam wrażenie, że najbardziej nie na czasie ubraną ostatnio kobietą będzie ta w klasycznej sukience, butach dopasowanych do torebki, wszystkich paznokciach pomalowanych na ten sam spokojny/klasyczny kolor, w ładnie ułożonej fryzurze.

A tak oprócz tego, lubicie oglądać Vogua lub sesje zdjęciowe w takich gazetach jak Glamour, Twój Styl, czy Elle? Niemcy mają swojego Vouga, który wychodzi dosyć regularnie. Po przyjeździe w pierwszym, czy drugim miesiącu mojego pobytu tutaj z wielkim entuzjazmem przyniosłam sobie taki egzemplarz do domu i przyznam, że chyba się zawiodłam.. Na pewno się zawiodłam bo od tego czasu nie omiotłam kolejnych numerów w sklepie nawet wzrokiem. Pierwsze 10 stron stanowiły reklamy luksusowych marek, później takie reklamy występowały co 2 - 3 strony. Reszta? Same sesje zdjęciowe. Tekstu prawie wcale. Miałam wrażenie, że to taka bajka dla starszych dziewczynek. Dużo obrazków, mało treści. Ale tak na poważnie, to podziwiam tych, którzy z tych "profesjonalnych" sesji potrafią wyłuskać coś co można później nosić. Dla mnie to wszystko jest wyolbrzymione. Każdy detal. Nic z tego nie nadaje się na ulicę. Dodatkowo bałamucą tła, dziwne pozy i w ogóle wszystko dookoła. Przyznam, że dużo milej ogląda mi się artykuły, gdzie modelki stoją w miarę prosto, na białym tle jedna obok drugiej i ubrania są wzięte z naszych sklepów. Dla mnie nie ma problemu wtedy załapać nowy schemat kolorystyczny bądź inny i przetworzyć to według swojego pomysłu. Ale tych "profesjonalnych" za cholerę nie rozumiem :) Może ktoś mi wyjaśni, pokaże jak odnajdywać przyjemność i ważne informacje oglądając takie sesje? :)

Poniżej zestaw, z przedwczoraj. Nie ma absolutnie nic wspólnego z powyższym tekstem, oprócz tego, że gdy go ubrałam znów do mojej głowy przyszła myśl, czy aby ja już na takie coś nie jestem za stara :)

Sukienka / Kleid - Clockhouse
Buty / Schuhe - New Yorker
Torebka / Tasche - Deichmann
Kamizelka / Weste - KiK

Wczoraj był mój szczęśliwi dzień. Od jakiegoś czasu marzyły mi się Shape Ups z firmy Skechers. Nie dlatego, że wierzę w ich magiczną moc odchudzania, ale dlatego, że podczas naszych licznych pieszych wycieczek bolą mnie pięty. Wiem, że radą na to byłyby buty z jakimś małym obcasem ale wtedy pewnie bolałby mnie przód stopy. Przez przypadek przymierzyłam takie shape upsy i wiedziałam, że przy nich powinien problem zniknąć. Pochodziłam w nich 5 min po sklepie (ciężar ciała idzie gdzieś na środek stopy więc przód i pięty są odciążone). Nawet sobie nie wyobrażacie jak bardzo czułam się nieszczęśliwie w moich butach po ściągnięciu shape ups'ów. Problem był taki, że ten rodzaj obuwia jest strasznie brzydki. Są wielkie, a przede wszystkim szerokie. Żadne do nich sukienki, czy spódnice. Jedynie szerokie spodnie, które je całkowicie zakryją. Z pomocą przyszedł mój ukochany mąż, który godzinami szperał w internecie i znalazł mi shape ups'y, które są ładne i mi się podobają. Problem był taki, że za nic nie mogłam ich nigdzie znaleźć. Wszędzie były te klasyczne olbrzymy. I wczoraj! Wczoraj pojechaliśmy do przepięknej dzielnicy Köln, zwanej Porz, gdzie z ciekawości weszłam do sklepu obuwniczego. I były! Znalezione przez mojego męża (przestawione na inną półkę z rozmiarami). Ostatnia para! Te właśnie, w tym kolorze, co chciałam. Tylko trochę cena odstraszała. Ale udało mi się tak zagadać sprzedawczynię, że dostałam -20%. 25 euro to dość spora oszczędność, więc jak mogłam nie brać. I tak oto od wczoraj jestem szczęśliwą posiadaczką butów, o których śniłam od dawna :) Domyślam się, że dla wielu nie będzie to szczytem mody, ale naprawdę zależało mi na jak najbardziej optymalnym połączeniu wygody i atrakcyjności w obuwiu. Konia z rzędem temu, kto znajdzie buty tego typu (chodzi mi o podeszwę - bo wiem, że dużo więcej firm takie robi), które by były jeszcze bardziej "delikatne" by pasowały do sukienek, spódnic i tym podobnych. Zdjęcia poniżej.