Einzigartig leben

Hallo! Ich wollte schon so viel früher schreiben, doch leider hat sich eine fiese Erkältung an mich geklammert. Sie will einfach nicht loslassen. Kennt ihr das? Ich sitze fast die ganze Woche zu Hause fest. Vorgestern musste ich raus, weil ich einen Termin wahr nehmen wollte, an dem mir sehr viel lag. Obwohl der Tag wunderschön war, erwischte mich Regen und dann ein starker Wind. Irgendwas sagt mir, dass ich nicht so schnell wieder fit werde. Ich versuche es aus der positiven Seite zu sehen. Vielleicht braucht mein Körper das ich alles ruhiger angehe. Dass ich mehr liege, mehr lese, mehr nachdenke. Normalerweise mache ich zehn Dinge auf ein mal, wahrscheinlich tut mir diese Pause gut. Seht ihr? Positiv denken.

Eigentlich würde ich mich gerne wieder mal aufs Ohr legen, doch mein inneres ICH möchte etwas Kreatives tun. Also schreibe ich. Außerdem habe ich Angst, dass wie jedes Jahr, wenn der Frühling anfängt mir eine Menge Fotos von winterlichen Outfits bleibt, mit denen ich nichts mehr anfangen kann. Neulich habe ich etwas über das Wetter in Februar im Internet gelesen. Laut denen ist der Winter, zumindest für Februar, gestrichen. Wir hatten hier neulich 19 Grad übrigens. Ich gucke jetzt immer mehr kritisch auf meine Tannenzweige in Vasen (letzter Post). Erst recht auf die, die mit „Schnee″ bedeckt sind. Vielleicht doch ein paar Primeln ins Haus holen? Anderseits haben wir noch den März, der liebend gerne für Überraschungen sorgt, oder?

Wie schon oben erklärt, wollte ich viel früher schreiben. Ehrlich gesagt hoffte ich, dass mein Post noch vor dem Valentinstag erscheinen kann. Doch gerade da war es am schlimmsten. Warum gerade vor diesem Anlass, dass so viele Menschen nicht ernst mögen? Na ja, bestimmt nicht, weil meine Schuhfarbe dazu so schön passt. Ich versuche noch am Ende des Textes zum Thema Schuhe wieder zurückzukommen. Jedenfalls habe ich sie nicht wegen des Festes der Liebe an. Fest der Liebe klingt noch schlimmer als Valentinstag. Ich weiß, ich weiß…
Als ich noch in die Grundschule ging, fing und endete jedes Schuljahr mit einer Versammlung aller Schüler, Lehrer und aller anderen Arbeiter der Schule. Bei der schöneren Option (Schulende) versammelten wir uns später in unseren Klassenzimmern, wo wir unsere Zeugnisse bekamen (weniger schön). Am Anfang des Schuljahres, nach der feierlichen Begrüßung durch den Direktor, versammelten wir uns wieder in den Klassenzimmern (jede Klasse hatte sein eigenes), um unseren Schulplan kennenzulernen (noch weniger schön). Etwas sagt mir, dass jedes Mal, vor diesen Ereignissen, es zwischen fast jedem Schüler und seiner Mutter streit wegen der Kleidung gab, die er (oder sie) an jenem Tag tragen sollte. Auch bei mir, nur mit dem Unterschied, dass es mit meiner Mutter keine Diskussionen gab. Sie steckte mich in Strumpfhosen (wie ich diese Dinger hasste), einen Rock (ich trug nie Röcke) und Mädchenschuhe (Team Turnschuhe). Dazu bekam ich eine unelastische weiße Bluse. Ich sah, wie all meine Klassenkameraden genauso begeistert von ihren Outfits waren, wie ich. Jungs in schwarzen oder dunkelblauen Stoffhosen, Hemd (manchmal auch Krawatte). Mädchen in weißen Blusen und dunklen Röcken. Es gab den einen oder anderen Schüler, der in einer Jogginghose auftauchte. Zum einen beneideten wir ihn, doch er stach irgendwie negativ heraus und wir fragten uns, ob er nun wirklich so egal seiner Mutter ist?

Die Jahre vergingen und je älter wir worden, desto mehr fanden wir an diesen Momenten was Schönes. Als Frauen konnten wir uns richtig herausputzen. Wir konnten den Rucksack gegen eine schicke Tasche tauschen, ein enges, vielleicht etwas zu kurzes Kleid anziehen, hohe Schuhe und eine schicke Frisur. Wir konnten den Jungs von den oberen Klassen zeigen, wie schön wir auch aussehen können. Doch viele Jahre später als ich meinen Uni Abschluß längst hinter mir hatte, bemerkte ich, dass ich in dieser Hinsicht viel geändert hat. Ein Junge mit Hip-Hop Hose und einem lässigen, etwas zu großem weißen Hemd war das eleganteste, was die Schüler für diese Veranstaltungen anziehen konnten. Von den eleganten jungen Frauen wurden Vamps mit zu viel Make Up. Im besten Fall, zogen sich andere an, als wäre es ein ganz gewöhnlicher Schultag. Die Versammlungen haben ihren Charme verloren. Es gab keinen Unterschied mehr zwischen ihnen und anderen Versammlungen im Schuljahr. Sie wurden, wie jede andere Versammlung. Eine von vielen.

Als ich auf meiner ersten Jobsuchen war, musste ich nicht überlegen, was ich anziehen soll. Das war selbstverständlich. Ein Hosenanzug oder Rock, Jackett und eine elegante Bluse. Ich war mir sicher, dass wenn ich etwas Lässiges getragen hätte, würde ich den Job nicht kriegen, weil mein potenzieller Chef sich beleidigt fühlen würde. All meine Kollegen haben Anzüge getragen. Es war etwas so natürliches, wie die Sonne am Himmel. Vor ein paar Jahren bin ich auf Internetforen auf Fragen gestoßen, wie man sich zu einem Job Interview anziehen sollte. Die Antworten ließen meine Nackenhaare aufstellen. Ich las, wie Frauen anderen Frauen empfohlen haben etwas Lässiges anzuziehen. Vielleicht eine Strickjacke oder Jeans. Mannoman. Mein Mann war in den letzten drei Jahren auf ein paar Jobinterviews. Bei jedem trug er einen Anzug. So etwas, dass früher das normalste der Welt war, sorgte für großes Interesse. Die einen waren positiv überrascht, die anderen verstanden es nicht ein mal. Da die Interviewer selbst T-Shirts oder Pullover trugen, wird euch wahrscheinlich auch nicht wundern. Im Unternehmen, für das ich vor über zehn Jahren in Polen gearbeitet habe (eine Softwareentwicklungs Firma, wo alle immer total lässig aussahen) wußten wir immer genau, wann neue Kandidaten zu Interviews kamen, weil die Interviewer sich schick gekleidet haben.

Vor fast drei Jahren haben meine Eltern mich zur Oper mitgenommen. Für mich ist die Oper ein wow, noch mehr als Kino oder Theater. Also habe ich mich herausgeputzt, wie mir meine Konfektionsgröße nur erlaubte (auf diesem Bild könnt ihr das Ergebnis sehen: https://www.instagram.com/p/BUpi3TihVzr/). Es war damals 30 Grad und ich trug eine Strumpfhose, weil nackte Beine, meiner Meinung nach, nie elegant sein konnten. Das Kleid erschien mir zu kurz für diesen Ort, deswegen zog ich noch einen Unterrock mit einem schönen Saum an. Und eine Jacke. Alles bei Hitze, mir war es wichtiger passend zum Anlass angezogen zu sein. Mein Gesicht verdüsterte sich als aus einem Bus eine Gruppe Rennterrinen ausstiegen. Alle in Sandalen, in Sommerkleidern mit schrillenden Mustern. Ideal für einen Nachmittag in ihren Schrebergarten. Sie vernichteten die ganze Atmosphäre der Eleganz. Plötzlich erschienen all die Männer in Anzügen und Frauen in ihren ausgefallenen Kleidern und Highheels absolut fehl am Platz. Über Theater Outfits oder die Kleidung an Hochzeiten muss ich euch wohl nicht erzählen. Ich denke, ihr kennt jetzt meine Meinung.

Ich fragt euch bestimmt, wieso ich darüber schreibe? Und was hat das mit dem Valentinstag zu tun? Sehr viel. Unser Leben ist oft ziemlich monoton. Natürlich gleicht nicht jedes Leben den anderen. Doch jeder neigt dazu dieselben Sachen an denselben Tagen zu tun. Könnt ihr sagen, was genau ihr an jeden einzelnen Tag vor drei Wochen gemacht habt? Ihr wisst es wahrscheinlich nicht genau, doch mit großer Wahrscheinlichkeit könnt ihr erraten, wie jeder Tag ausgesehen hat. Wahrscheinlich war der Mittwoch vor drei Wochen dem Mittwoch vor zwei und vor letzter Woche sehr ähnlich. Oder?

Es wäre doch ziemlich traurig, wenn man nach 10 Jahren feststellt, dass das Leben ziemlich eintönig war. Sachen, die herausstechen sind meistens die, die voller Emotionen sind oder sich enorm von den restlichen unterscheiden. Achtet bitte darauf, dass die Emotionen auch positiver Natur werden. Und ganz kleine Dinge kann man groß gestalten, indem man sie als etwas Größeres betrachtet. Also nicht einfach nur zu einem Anlass hingehen. Bereitet euch vor. Kümmert euch sorgfältiger um euer Aussehen, denk schon früher über ein schönes Outfit nach. Vielleicht geht früher oder danach was Essen oder Trinken um es umfangreicher zu gestalten. Es wird in eurem Gedächtnis herausstehen. Versucht den schönen Dingen die vor euch stehen mehr Bedeutung zu geben, zelebriert sie so gut es nur geht. Geht auf ein Leben mit viel Vielfalt ein. Es wird schöner und lustiger. Und vielleicht fallen die traurigen Sachen nicht mehr so auf oder werden von der Überzahl der positiven Ereignisse überdeckt. Einen Versuch ist es doch Wert, oder? Was kann man den schon verlieren?

Um ein Leben vielfältiger zu machen, kann sogar ein kitschiger Valentinstag beitragen. Dieses Jahr wollte ich ihn ignorieren. Doch dann schaute ich auf meinen Mann und dachte mir, dass er es doch nicht verdient einen Tag, der die Liebe feiert, wie jeden anderen zu behandeln. Ich konnte zwar nicht raus, aber habe mir etwas überlegt, was in anders als den Tag zuvor und danach macht. Ich hoffe sehr, dass wir in vielen Jahren uns an diese Unternehmungen erinnern können. Dass ich zu meinem Mann sagen kann „weißt du noch, ich weiß nicht genau welcher Valentinstag das war, doch an einen da war es richtig lustig/romantisch/spannend″. Wenn wir alles ignorieren oder es so gewöhnlich gestellten, wie alles andere (sei es sogar im Theater dieselben Sachen tragen, die man zur Arbeit anziehen würde) haben wir nicht viele Erinnerungen. Und wenn schon, dann sich andere für sie verantwortlich, nicht wir. Und wenn andere Verantwortung für unser Leben oder Erfahrungen übernehmen, dann gibt es absolut keine Garantie, dass sie gut sind.

Und noch schnell was zum Outfit! Diesmal wollte ich ein bisschen mit den Stilen spielen. Ich nahm den klassischsten aller Mäntel in Beige und habe ihn mit einem Sweatshirt kombiniert. Ich bedaure, dass man meine Kapuze auf den Fotos nicht wahrnehmen kann. Ihre Farbe mischt sich mit der meiner Haare. Zum Glück „Live″ sah man den Unterschied. Selbstverständlich wären auch schwarze Stiefeletten zu schwarzen Hoseb, doch ich wollte dies etwas „brechen″. Natürlich verleihen Schuhe und Hosen in derselben Farbe unendlich lange Beine, doch wer muss schon immer die perfekten Beine haben? ;) Vielleicht hätte ich dazu keinen Mut, wenn ich kleiner wäre, doch der Rotton ist ziemlich dunkel und ich rede mir ein, dass man die etwas andere Farbe erst auf den zweiten Blick wahrnimmt ;)


Mantel - Long Tall Sally (ähnlich: 1 2 3 4 5 6 7 )
Sweatshirt - Bon Prix (ähnlich: 1 2 3 4 5 6 )
Hose - Miss Etam (ähnlich: 1 2 3 )
Schuhe - Pier One (ähnlich: 1 2 3 4 5 6 )
Tasche - Michael Kors

Witajcie! Chciałam już dużo wcześniej napisać do was kilka słów, ale przyczepiło się do mnie dość wredne przeziębienie, które nawet po tygodniu nie chciało mi dać spokoju. Można powiedzieć, że cały ten czas miałam areszt domowy, z małą przerwą w poniedziałek, gdzie miałam ważny dla mnie termin. Poniedziałek pod względem pogody był wręcz wymarzony, ale akurat, gdy wyszłam, złapał mnie deszcz, a potem wydmuchała porządna wichura. Świetnie. Coś mi mówi, że tak szybko nie wrócę do mojej pełnej kondycji. Mimo to staram patrzeć się na to pozytywnie. Może mój organizm potrzebuje tego, bym trochę zwolniła. Potrzebuje, bym więcej leżała, czytała, miała więcej czasu na przemyślenia. Zazwyczaj robię dziesięć rzeczy na raz i być może takie zejście z wysokich obrotów dobrze mi zrobi. Widzicie? Pozytywne myślenie.

W zasadzie, co chwile mam ostatnio ochotę, żeby się znów położyć, ale moje wewnętrzne „JA” domaga się choć jednej kreatywnej rzeczy w ciągu dnia. Więc piszę. Poza tym obawiam się, że jak to każdego roku bywa, nadejdzie wiosna, a ja zostanę z masą niewykorzystanych zdjęć z zimowymi zestawami. Tak w ogóle, to ostatnio przeczytałam na jakieś meteorologicznej stronie, że możemy już zapomnieć o zimie w lutym. Mieliśmy ostatnio za oknem 19 stopni, więc brzmi to, jak najbardziej prawdopodobnie. Coraz bardziej krytycznym okiem patrzę na moje wazoniki z gałązkami świerku (poprzedni post), a szczególnie na te lekko poprószone „śniegiem”. Czyżby jednak nadszedł ten czas, by przytargać do domu Prymulki? Z drugiej strony mamy jeszcze marzec, a ten skubaniec uwielbia płatać nam porządne figle.

Jak już wyżej napisałam — chciałam szybciej opublikować tego posta. Jeszcze przed walentynkami. Ale akurat wtedy czułam się naprawdę marnie. Wielu spyta, dlaczego zależało mi napisać przed okazją, którą tak wiele osób nie traktuje poważnie. Bo czerwień moich butów tak świetnie do nich pasuje. Żartuję. O butach spróbuję jeszcze na końcu tekstu coś napisać i nie mają nic wspólnego ze świętem miłości. Święto miłości. Brzmi jeszcze bardziej kiczowato niż Walentynki. Wiem, wiem...

Gdy uczęszczałam jeszcze do szkoły podstawowej (a było to chwilę po erze dinozaurów) zaczynał i kończył się każdy rok szkolny wyjątkowym apelem. Rozpoczęcie i zakończenie roku szkolnego. Zresztą, co ja będę się na ten temat rozpisywać, każdy to zna. Pamiętacie, jak za każdym razem, nie ważne, czy na początek, czy zakończenie roku, mamy wciskały nas w te okropne ubrania? Rajstopach, które ciągle mi się zsuwały, spódnicy, nieelastycznej, wykrochmalonej bluzce i zawsze (naprawdę zawsze) obierające buty będą już zawsze mi się kojarzyły z tymi okazjami. Nie wiem, jak wy, ale ja cały rok biegałam w spodniach i trampkach. Wtedy to się nazywało tenisówki albo adidasy. Czasem jakiś chłopak łamał system i przychodził w dżinsach albo dresie. Z jednej strony mu zazdrościliśmy tej wygody, z drugiej bardzo się wyróżniał, a my zastanawialiśmy się, czy naprawdę jest swojej mamie aż tak obojętny?

Czas mijał i gdy wszyscy staliśmy się trochę starsi, takie okazje zaczęły być nawet fajne. Plecak zamieniało się na ładną torebkę, zwykłe buty na obcasy (u was też dosłownie wszystkie dziewczyny miały te same buty - zakryta pięta, palce i pasek dookoła kostki?), dżinsy i bluzę na spódnicę albo sukienkę. Ładna fryzura, leki makijaż i można było pokazać chłopakom z wyższych klar, że wcale się nie jest już tą smarkulą, za jaką cię zawsze uważali. Wiele lat później, nawet lata później od ukończenia studiów, miał m okazję przyjrzeć się ówczesnej młodzieży, która szła na zakończenie roku. Chłopcy ze spodniami w kroku i białej wyciągniętej na wierzch koszuli wyglądali jeszcze najbardziej odświętnie. Dziewczyny, a raczej młode kobiety, wykorzystały tę okazję, by pokazać światu, jak wyglądają, gdy zrobią się na wampa. Wielu, jeśli nie większość, wyglądała jednak, jakby szła na zwykły dzień w szkole, taki z lekcjami. Szkoda. To niegdyś odświętne zgromadzenie w sali gimnastycznej zrównało się z każdym innym zwykłym apelem. Szkoda.

Gdy lata temu byłam na poszukiwaniu swojej pierwszej prawdziwej pracy, jasne dla mnie było, że muszę założyć garsonkę albo spodnium (to taka damska wersja garnituru). I obowiązkowo białą bluzkę. Wiedziałam, że choćbym nie wiem, jak świetnie zaprezentowała swoje umiejętności, mój potencjalny przyszły szef czułby się obrażony, gdybym wystąpiła w dżinsach i bluzie. Zresztą moi koledzy też bez wyjątku wkładali garnitury.

Jakiś czas temu na forach trafiłam na tematy, w których kobiety prosiły o rady, jak mają się ubrać na rozmowę kwalifikacyjną. Od razu uczciwie powiem, że były to niemieckie fora i nie orientuję się dokładnie, jak sprawa wygląda w Polsce. W każdym razie, na tych forach doradzano im ładny sweter i by dżinsy nie miały przetarć. Jejku. Mój mąż jakiś czas temu, tu w Niemczech, miał kilka rozmów o pracę. Na każdą z nich założył garnitur. Za każdym razem budził dość żywe zainteresowanie. Zapewne już nie zaskoczy was fakt, że jego rozmówcy byli zazwyczaj w bluzach albo koszulkach. Gdy pracowałam w Polsce (a było to ponad dziesięć lat temu) w naszej firmie wszyscy ubierali się bardzo na luzie. Ale od razu wiedzieliśmy, że przychodzą nowi kandydaci na rozmowę, bo koledzy (i koleżanki), którzy mieli z nimi rozmawiać, zamieniali bluzy na marynarki, czy żakiety.

Jakieś trzy lata temu rodzice zaprosili mnie, bym wybrała się z nimi do opery. Dla mnie opera była czymś wytwornym, dużo bardziej niż operetka, teatr, czy kino. Zatem postanowiłam się „odstawić”, w jakim stopniu mi mój rozmiar na to pozwolił (na tej fotce możecie zobaczyć, jak sobie poradziłam: https://www.instagram.com/p/BUpi3TihVzr/). Nie wyobrażałam sobie pójść do opery w czymś nie eleganckim, więc pomimo trzydziestostopniowego upału włożyłam rajstopy (gołe nogi są przeciwieństwem elegancji) i pełne buty. Sukienka wydawała mi się zbyt krótka, więc założyłam halkę z ozdobnym zakończeniem. Na ramiona narzuciłam cienki sweterek, nie byłam pewna, czy wypada pokazać się z gołymi ramionami. Czułam się świetnie! Pomimo tylu warstw w tak okrutny upał. Byłam w innym świecie, w którym inni ludzie też odróżniali się od spacerowiczów centr handlowych. Mina mi jednak zrzedła, gdy chwilę przed rozpoczęciem pod operę podjechał autokar, z którego wysypało się staro emerytek. Każda w sandałach, sukienkach w dziwne wzory o ich ukochanej długości — czyli do połowy łydki. Stroje idealne na niedzielną kawę na działce. Inni obecni, w swoich garniturach i przepięknych sukienkach, wyglądali, jakby tu nie pasowali. O modzie weselnej, czy komunijnej nie muszę wam chyba wspominać?

Na pewno zastanawiacie się, dlaczego o tym piszę i wciąż, co to ma wspólnego z walentynkami. Całkiem sporo. Nasze życie potrafi być całkiem monotonne. Nie uważam, że życie jednego człowieka jest łudząco podobne do tego od innej osoby. Ale tak szczerze, potraficie powiedzieć, co robiliście w czwartek trzy tygodnie temu? I wiecie to na pewno, czy przypuszczacie, bo nie różnił się od tego czwartku dwa tygodnie i tydzień temu? Byłoby to dość smutne, gdyby po dziesięciu latach się okazało, że nasze życie było dość monotonne. Wydarzenia, czy dni, które szczególnie zapadają nam w pamięć to te, które są szczególnie emocjonalne lub mocno różnią się od reszty. Pilnujcie by te spowodowane emocjami, były przede wszystkim pozytywnej natury. Dnie, które odróżniają się od reszty, bardzo łatwo można stworzyć sobie samemu. Gdy czeka was jakieś całkiem przyjemne wydarzenie, sprawcie, by nabrało większego znaczenia. Zacznijcie myśleć o tym wcześniej, postanówcie, że trochę lepiej się na nie przygotujecie. Ubierzcie coś innego niż na co dzień, rozpocznijcie je wcześniej lub przeciągnijcie je spotkaniem z innymi uczestnikami, idąc wcześniej (lub po) coś zjeść lub napić się. Jest mnóstwo sposobów na to, by coś zwykłego, jak wyjście do teatru nabrało wyższej rangi (już zrezygnowanie z dżinsów na rzecz eleganckiej sukienki, sprawi, że wasze podejście do tego się zmieni). Celebrujcie swoją codzienność, jak tylko się da, a życie stanie się o wiele bardziej różnorodne. To nie kosztuje więcej, a może dać tyle radości.By uatrakcyjnić codzienność, może pomóc nawet tak kiczowate święto, jak walentynki. W tym roku chciałam sama je zignorować, ale popatrzyłam na mojego męża i pomyślałam, że zasłużył przecież, by choć trochę celebrować taki dzień. Co prawda mój stan nie pozwolił na nic nadzwyczajnego, ale wymyśliliśmy coś miłego, czym można w domu uhonorować ten dzień. Zależy mi, byśmy kiedyś mogli sobie nawzajem opowiadać "a pamiętasz te walentynki? Nie wiem już dokładnie który to był rok, ale zrobiliśmy coś śmiesznego/ciekawego/niezapomnianego". Gdy przestaniemy się starać, nie bardzo będzie co wspominać. A jeśli już to inni będą za to odpowiedzialni. W tym przypadku nie ma niestety gwarancji, że takie wspomnienia będą przyjemne. Fundując sobie samym mnóstwo pozytywnych wspomnień, nie będziemy tak mocno zwracać uwagę na te przykre, których nie zawsze da się uniknąć. A być może nasza pamięć je nadpisze tymi pełnymi radości.

No i jeszcze parę słów co do zestawienia. Tym razem chciałam delikatnie pobawić się stylami, a raczej niemalże przełamać trochę klasykę. Włożyłam najbardziej klasyczny płaszcz, jaki tylko można mieć i zestawiłam go z bluzą z kapturem. Żałuję, że na zdjęciach nie widać mojego kaptura, zlał się trochę z włosami, ale zapewniam was, że na żywo wszystko dokładnie widać. Każdy spodziewałby się czarnych sztybletów do czarnych spodni. W sumie i prawidłowo, gdyż takie zestawienie niezmiernie wydłuża nogi. Chciałam jednak stworzyć coś ciut nieprzewidywalnego. No i po cichu sobie wmawiam, że fakt, iż buty są w odcieniu ciemnej czerwieniu rzuca się w oczy dopiero przy drugim spojrzeniu :)


Płaszcz - Long Tall Sally (podobne: 1 2 3 4 5 6 7 )
Bluza - Bon Prix (podobne: 1 2 3 4 5 6 )
Spodnie - Miss Etam (podobne: 1 2 3 )
Buty - Pier One (podobne: 1 2 3 4 5 6 )
Torebka - Michael Kors