Facebook
Instagram
Pinterest
Ich bin selber von mir empört, dass ich mir so eine lange Pause im Nicht-posten erlaubt habe. Es ist schon mehr als ein Monat vergangen, seitdem ich Euch geschrieben habe. Ein Monat, indem wirklich viel bei mir, aber insbesondere auf der Welt, passiert ist. Ich war neulich in Polen und ich muss zugeben, dass es für mich keine leichte Sache war. Nicht so wie all die hunderte Male als ich froh flog oder fuhr um am anderen Ende der Strecke in liebenden Arme zu fallen. Nichts ist mehr, wie es war und erst Recht nicht wenn es das erste Mal ist und man nicht weiß, welche Gefühle einen überkommen und man vom schlimmsten ausgeht. Man sagt, man solle immer positiv denken: also gab es trotzdem liebende Arme nur von jemand anderen. Und das zählt am meisten. Die schönsten Ausflüge sind jene, wo jemand auf uns wartet.
Ehrlich gesagt, würde meine Oma ihren achtzigsten Geburtstag nicht feiern, kann ich mit keiner Bestimmtheit sagen, wann ich mich in meinem Mutterland wieder blicken lassen würde. Am Ende ergab es sich, dass es sich schön anfühlte zwischen Familie und ehemaligen Nachbarn zu sitzen und sich zu fühlen, egal was man tut, man wird immer dazu gehören. Das ist das Schöne an der Sache. Ich habe meinen Vater und meine Mutter besucht. Doch dieses Mal, das erste seit je, ganz anders als ich es kannte.
Meiner Omas Gottheit muss sich irgendwie um sie gut kümmern, denn wäre sie um eine Woche später geboren und würde dieses scheußliche Virus sich schneller ausbreiten, wäre ich nicht da. Nach so einer langen Pause, so glaube ich, war ihr das Sehen mit mir am wichtigsten.
Polen hat seine Grenzen genau in der Nacht unserer Abreise geschlossen. Wir wussten nicht, wie es um Deutschland steht, denn in den Nachrichten stand nichts. Kommen wir ohne Umfahren und Stau problemlos nach Hause? Erst als wir die Grenze spät in der Nacht oder eher am frühen Morgen überquert haben, konnten wir erleichtert ausatmen. Obwohl die Grenze (von Deutschland nach Polen) erst seit ein paar Stunden geschlossen wurde, sahen wir, wie viel Autos schon im Stau standen. Nach Deutschland konnten wir einreisen, als ob Corona nie existieren würde. Bis heute sind die Grenzen, um nach Deutschland einreisen zu können, geöffnet. Ich bin kein Virologe und weiß nicht ob das gut oder schlecht ist. Es ist etwas anderes irgendwo nicht fahren zu wollen, als nicht fahren zu können. Fast täglich vergewissere ich mich, dass es meiner Familie gut geht. Es ist für mich logisch, dass ich sie nicht wie immer, jeder Zeit besuchen kann. Ich freue mich sogar, weil falls ich krank werde, ich keine Chance habe sie anzustecken. Traurig ist allerdings dies, dass falls (bitte nicht) etwas ihnen zustößt, ich hilflos bin.
Es ist schon komisch, wie so ein Corona-Virus vieles verifiziert und das in fast allen Ebenen unseres Lebens. Früher habe ich viel seltener mit meiner Familie telefoniert oder geschrieben. Jetzt ist es, wie schon oben geschrieben, fast täglich. Dies zeigt, dass wir in der Krisenzeit um uns gegenseitig sorgen, was hinwiederum zeigt, dass wir uns gegenseitig wichtig sind.
Dass überall Mehl, Hefe, Desinfektionsmittel und Toilettenpapier ausverkauft sind (und schon seit Wochen) zeigt, dass in Zeiten der Krise, Menschen nur an sich denken. Das heißt wohl, dass man an andere, fremde, nicht zählen kann. Es berührte mich zutiefst, als ich all die vielen Menschen sah, die gewissenhaft Glasflaschen in entsprechende Mülltonnen entsorgten, wie gerne sie Müll sortierten, Zahnbürsten aus Holz kauften, sich für Shampoo als Seife entschieden. Alles für unsere Erde, damit unsere Kinder sie auch so erleben dürfen wie wir. Aber das taten sie wahrscheinlich für sich oder IHRE (nicht die vom Nachbarn oder so) Kinder. Wie man jetzt sehen kann, für den Mitmenschen will man gar nichts tun. Ist mir doch egal, dass wenn ihm das Mehl ausgeht, er keins im Laden findet. Hauptsache ich habe 10 Stück (btw. schon mal was von Lebensmittelmotten gehört?). Neulich ist mir zu Ohren gekommen, dass Menschen viele Getränke Hamstern und keine Pfandflaschen, wie immer, zurückgeben und die Produzenten von Getränken jetzt ein kleines Problem haben. Brawo liebe Mitmenschen.
Ich denke, dieser Virus verifiziert auch Freundschaften. Man sagt nicht umsonst, dass man wahre Freunde in Not erkennt. Vielleicht ist das noch keine indirekte Not, doch ein Teil von ihnen, anders als ich, hat sich nicht nach meinem Befinden erkundigt. Ich finde, dass sollte man regelmäßig machen. Dass jemand vor zwei Wochen sich noch gut fühlte, heißt nicht, dass er es jetzt tut. Und Gegenfragen tun auch nicht weh. Ich bin verblüfft, wie manche Menschen ticken. Wie schon im Titel erwähnt, diese Zeiten zeigen wirklich, wer Menschen, die wir denken zu kennen, wirklich sind. Und wenn ich schon dabei bin: Ich hoffe, dass jedem einzelnem von Euch, der das liest, es gut geht. Dir lieber Leser und all den Menschen, die Dir wichtig sind.
Die Umwelt freut sich über das, was gerade passiert. Mann berichtet über Delfine in Häfen, dass in den Kanälen von Venedig Fische schwimmen und dass Deutschland seine Emission von CO2 deutlich reduzieren konnte. Jetzt hat man es schwarz auf weiß, dass der Mensch der größte Schädling auf diesem Planeten ist. Und wir schämen uns nicht einmal dafür.
Die Modebranche tut, was sie nur kann um keine Verluste zu erleiden. Kostenloser Versand, zwanzig Prozent Rabatt auf alles, Kurzarbeit der Angestellten, verzichten auf Mieten. Nur damit sie weiterhin Aufträge nach China schicken können, die uns mit den neusten Trends überfluten können. Sie verschwinden Ressourcen, die eigentlich zu uns allen gehören und der Müll, der daraus entsteht, ist dann auch unser globales Problem. Innerlich hoffe ich, dass die Menschheit endlich aus ihren Dornröschenschlaf erwacht und vieles anders angeht. Doch wenn Menschen sich nur um sich scheren und bei so einer kleinen Sache, wie etwas Hefe für den Mitmenschen übrigzulassen, wie kann man erwarten, dass sie über die Auswirkung von der Modeindustrie auf die Gewässer der Erde oder auf den CO2 Ausstoß denken?
Vor meiner großen Blogpause hatte ich richtig viel Spaß an meinen Outfits. Ich mochte meine Kreativität in diesem Bereich einzusetzen um immer mehr neue Outfit Kombinationen zu kreieren. Je einfacher und »normaler« ein Teil war, desto größer war die Herausforderung es so einzusetzen, dass es interessant wirkte. So etwas ist auch viel einfacher, wenn man keine größeren Sorgen hat oder wenn alles im Leben normal, so wie immer ist. Doch später als sich alles verändert hat, haben sich auch meine Interessen ganz deutlich verändert und Mode lag ganz, ganz hinten. Ich war weiterhin an Kleidung interessiert, doch in einem ganz anderen Sinn. Sie fing an persönlicher zu werden. Was gerade total »In« war, konnte mir gestohlen bleiben. Der Pulli den Ich trage, werden wahrscheinlich viele nicht ein mal wahr nehmen. Ich musste mir etwas Mühe machen um ihn in meiner Größe zu bekommen. Ich empfand ihn perfekt für meine Ausflüge.
Obwohl schon einige Zeit vergangen ist, seitdem ich beschlossen habe wieder mit dem Bloggen anzufangen, bin ich mir weiterhin nicht sicher, ob ich meinen Blog als einen über Plus Size Mode bezeichnen soll/darf. Ich trage zwar weiterhin eine Plus Size Größe, muss/möchte mir ab und zu ein neues Teil kaufen aber Mode steht nicht mehr im Mittelpunkt meiner Interessen. Sie steht eigentlich gar nicht auf der Liste meiner Interessen. Ich habe zwar weiterhin Spaß an meinen Outfits, doch der Großteil meiner Kleidung ist alt. Ich weigere mich in diesen Teufelskreis zu hüpfen, der daraus besteht, dass man neue Kleidung wegen ihrer Mode kauft und alte Sachen entsorgt. Nur, dass ich das aus meinem Haus schaffe, heißt nicht, dass es von dem Planeten verschwindet. Mit der Entsorgung meiner Kleidung übergebe ich meine Verantwortungslosigkeit anderen, die jetzt überlegen müssen, was sie damit tun sollen und feure mit meinen Käufen Produzenten an noch mehr Kleidung zu nähen. So will ich nicht mehr sein und bin es seit langem nicht mehr. Neulich überkam mich der Gedanke, was wäre, wenn es keine Mode gäbe? Also Kleidung schon, doch keine Mode? Wenn Läden nur klassische und »normale« Sachen anbieten würden? Es gäbe also keine Cropp Tops, die nur dünne Sechzehnjährige tragen könnten (und das nur einen Sommer lang, denn im nächsten Sommer währen ja andere Tops »in«).
Was wenn es nur Sachen gäbe, die jede Frau im jeden alter tragen könnte? Keine One-Season Pieces? Wenn ich wüsste, dass ich jederzeit meine Lieblingsjeans bekomme und nicht Hamsterkäufe machen müsste, wenn ich einen schönen Schnitt finde? Mein Mann kann es nicht mehr erwarten, bis die Skinny-Jeans Mode für Herren endlich vorbei ist. Er würde sich so gerne was Neues kaufen das nicht, wie eine Strumpfhose sitzt.
Ich finde, dass es von allen etwas geben sollte und natürlich bin ich offen auf Neuheiten. Doch bei dieser Anzahl an Menschen (was heißt, dass wirklich viele Stücke genäht werden müssen, um alle abzudecken, falls alle dieses eine Teil gerne hätten) sollten die Sachen schon Zeitlos gehalten werden. Jedes Jahr wird eine Masse der One-Season Kleidung weggeworfen. Manche Teile sind so verrückt, dass sie in einer Saison der absolute Hammer, doch im nächsten Jahr einfach nur peinlich sind. Das sollte meiner Meinung nach als erstes abgeschoben werden. Nur wie, wenn es niemanden gibt, der der Modeindustrie etwas verbieten oder befehlen kann. Es sind nur wir, die mit unseren Geldbeuteln Bescheid geben, was wir toll finden.
Zum Ende wollte ich Euch noch mitteilen, dass die Bilder dann entstanden sind als niemand in Europa vom Virus betroffen war und alle dachten, dass es in China bleibt. Ich hoffe, Ihr konntet Euch gut eingewöhnen zu Hause zu bleiben. Anfangs hatte ich Angst, dass dies mich irgendwie belasten könnte, doch ich habe gefallen daran gefunden. Endlich habe ich Zeit für Bücher, die ich bisher nur gekauft habe. Hoffen wir, dass es bald wieder vorbei ist, doch die Welt danach noch sehr lange besser wird.
Tłumaczenie tytułu: Czasy, które pokazują, jacy naprawdę jesteśmy. Jestem sama z siebie niezadowolona, że pozwoliłam sobie na tak długą przerwę w pisaniu. Minął już ponad miesiąc odkąd nastukałam do Was parę słów. Miesiąc, w którym wydarzyło się całkiem sporo nie tylko u mnie , ale i na całym świecie.
Byłam niedawno w Polsce i muszę przyznać, że nie była to łatwa podróż, po tak długim czasie niebycia tam. Nie było tak jak setki razy, gdy szczęśliwa jechałam lub leciałam i na końcu mojej drogi wpadałam w kochające ramiona. To znaczy, tym razem w takowe też wpadłam, ale kogoś innego. Dziwne uczucie, gdy jedziesz i nie wiesz, co Cię czeka, jak zareagujesz na to, czy owo. Mimo to uważam, że najlepsze wyprawy to te, na których końcu ktoś na nas z niecierpliwością czeka.
Mówiąc szczerze, gdyby moja babcia nie obchodziła swojej osiemdziesiątki, nie wiem, kiedy pokazałabym się w mojej ojczyźnie. Na końcu wyszło jednak, że było dobrze i miło. Spotkałam się z rodziną i byłymi sąsiadami. Zapomniałam już, jakie to przyjemne uczucie, że nie ważne, jaką głupotę się strzeli i tak będzie się miało uczucie, że gdzieś, do kogoś się przynależy. Odwiedziłam tatę i mamę. Inaczej niż do tej pory. Staram się mówić o rzeczach i wydarzeniach "inne". Nie gorzej, czy lepiej. Tak jest łatwiej i rzeczywistość staje się bardziej znośna.
Myślę, że bóstwo mojej babci chciało jej sprawić przyjemność. Gdyby urodziła się tydzień później albo ten przeklęty wirus zaczął rozchodzić szybciej, nie dałabym rady przyjechać. A z tego, co wiem, co zresztą jest niesamowicie miłym uczuciem, babci na spotkaniu ze mną, zależało najbardziej.
Polska zamknęła swoje granice dokładnie w noc naszego wyjazdu. Nie wiedzieliśmy, czy to działa w obie strony. Jak na to zareagowały Niemcy? Czy idąc za przykładem, zamknęli i swoją granicę? Czy dostaniemy się bez żadnych objazdów, korków i szukania miejsca, w którym można ją przekroczyć bez większych kłopotów? Dopiero późną nocą, a raczej wczesnym rankiem mogliśmy odetchnąć z ulgą. Przejechaliśmy do Niemiec bez żadnego problemu. Pomimo że wjazd do Polski był ograniczony dopiero od kilku godzin, minęliśmy spory korek. Biedni kierowcy. Niemcy do dzisiaj nie zamknęli swoich granic. Nie jestem wirusologiem, więc nie wiem, czy to dobrze, czy źle. To zupełnie inna sprawa, gdy gdzieś nie można pojechać, niż gdy gdzieś się pojechać po prostu nie chce. Niemal codziennie upewniam się, czy z moją rodziną wszystko w porządku. Rozumiem i akceptuję to, że póki co, nie mogę ich odwiedzać, gdy tylko przyjdzie mi taka ochota. Nawet się cieszę, bo gdybym zachorowała, nikogo z nich nie zarażę. Minusem jest niestety taki, że gdy (proszę nie) komuś z nich coś by się stało, będę bezradna.
To zadziwiające jak taki Koronawirus wszystko weryfikuje. I to na wszystkich poziomach naszego życia. Dawniej rzadziej kontaktowałam się z bliskimi, teraz ten kontakt jest bardziej żywy. Tak, jak zresztą napisałam wyżej. Pokazuje, jakie są w rzeczywistości interakcje międzyludzkie, jak się zachowują politycy, jak reagują przedsiębiorcy, czy wreszcie sama Ziemia.
To, że (przynajmniej u mnie, w Niemczech) wciąż na półkach brakuje mąki, drożdży, środków dezynfekujących, czy papieru toaletowego pokazuje, jak w kryzysowych sytuacjach inni ludzie myślą tylko o sobie. To znaczy, że ciężkich chwilach nie można mieć nadziei, że ludzie w jakiś sposób będą działać dla wspólnego dobra. Do tej pory wzruszało mnie, gdy widziałam, jak Niemcy pieczołowicie zanosili szklane butelki do specjalnie wyznaczonych ku temu miejsc, jak segregowali śmieci, kupowali drewniane szczoteczki, elektryczne auta, jak chętnie przechodzili na wynalazki typu szampon w kostce, byle tylko ratować Ziemię. Robili to, by ich dzieci też mogły cieszyć się z naszej planety, jak oni. Ale teraz widzę, że robili to dla siebie i ewentualnie ICH dzieci (nie jakichś tam obcych dzieci). Jak teraz widać, dla bliźniego nie warto robić nic. Co z tego, że gdy inny przyjdzie do sklepu, bo zabrakło mu mąki, zobaczy jednynie puste półki. Ważne, że ja w domu chomikuję dziesięć sztuk (tak przy okazji, słyszeliście o molach spożywczych?). Ostatnio doszło do mnie, że ludzie tu w Niemczech tak chomikują napoje, że nie oddają pustych butelek. Producenci tychże napojów mają niezły orzech do zgryzienia, bo nie mają ich w co napełniać. Brawo moi drodzy.
Myślę, że ten wirus weryfikuje też przyjaźnie. Nie na darmo mówi się, że przyjaciół poznaje się w biedzie. Może nie jest to jakaś bezpośrednia bieda, ale inaczej niż ja, część z nich nawet nie zapytała o moje samopoczucie. Czy dobrze się czuję? Żyję w ogóle jeszcze? I wydaje mi się, że powinno się to robić dość regularnie. To, że dwa tygodnie temu czułam się jeszcze świetnie, nie świadczy o tym, że teraz jest podobnie. A zwrotne zapytania, też nie bolą (o dziękuję, dobrze, a Ty? Wszystko u ciebie dobrze? A rodzina?). Czasami jestem zaskoczona, jak niektórzy myślą. Albo raczej nie myślą. Tak, jak w tytule mojego posta, te czasy naprawdę pokazują, jacy są ludzie, których, wydawałoby się, dobrze znamy. A korzystając z okazji: mam nadzieję, że Ty, drogi czytelniku, jesteś zdrowy i czujesz się dobrze. I mam nadzieję, że z osobami, które są Ci ważne, też nic złego się nie dzieje.
Myślę, że przyroda jest zachwycona tym, co się aktualnie dzieje. Słyszy się o delfinach, które wpływają do portów, o rybach, które pojawiły się w weneckich kanałach. Niemcy wyrobiły swój plan redukcji dwutlenku węgla na ten rok. Wszędzie jest pusto i spokojnie. Nie ma korków, do centrum miasta dojeżdżam w kilkanaście minut, co kiedyś było nie do pomyślenia. Myślę, że przyroda odetchnęła z ogromną ulgą. Jak na to nie patrzeć, wychodzi na to, że człowiek jest największym szkodnikiem tej planety. Świetnie, prawda?Świat mody robi wszystko możliwe byle tylko nie doznać najmniejszej straty. Darmowa wysyłka, dwadzieścia procent na wszystko, redukcja czasu pracy albo i całych etatów, rezygnacja z zapłaty czynszu. Wszystko po to, by dalej móc wysyłać zlecenia do Chin, które mogą nas zalać ubraniami z najnowszych trendów. Zużywając zasoby, które należą do nas wszystkich, by zarobić, a następnie znów nas wszystkich obarczają odpadami i zanieczyszczeniem środowiska spowodowanym produkcją i późniejszą konsumpcją. Zanieczyszczone środowisko, by parę koncernów mogło się wzbogacić, jest już nie ich problemem, ale nas wszystkich, nawet tych, którzy w ogóle tych rzeczy nie kupują. Ale jeśli ludzie nie zastanawiają się przy takiej drobnostce, by bliźniemu zostawić na półce sklepowej trochę drożdży, jak można wymagać, by zastanawiał się nad skutkiem zanieczyszczenia globalnych wód przez producentów ubrań albo zbyt dużą emisją dwutlenku węgla do atmosfery?
Przed moją długą przerwą w blogowaniu czerpałam dużą przyjemność z mody i zabawy nią. Wykorzystywałam moją kreatywność do tworzenia coraz ciekawszych zestawień. A im bardziej jakiś element był zwyczajny, tym większe wyzwanie było dobranie reszty tak, by wszystko wydawało się niezwykle interesujące. Takie coś sprawia dużą radość, gdy w życiu nie dzieje się nic przykrego i żadne ciężkie myśli nie czyhają na nas za rogiem. Gdy moje życie się zmieniło, zmieniło się też podejście do wielu rzeczy. Moda już nie stała w centrum moich zainteresowań. Nawet nie wiem, czy w ogóle była na jakimkolwiek miejscu. Przestała jakby istnieć. Zaczęłam patrzeć na ubrania pod bardziej indywidualnym kontem. Dalej lubiłam tworzyć zestawy, ale już nie interesowało mnie, czy coś jest modne i na topie. Na sweter, który mam na sobie na fotkach, prawdopodobnie mało kto zwróci uwagę. Taki zwykły. A mnie się bardzo spodobał i włożyłam niemały wysiłek w to, by zdobyć go w moim rozmiarze. Jest idealny na moje wycieczki i świetnie się komponuje z ubraniami typu outdoor.
Pomimo że minęło trochę czasu, odkąd postanowiłam wznowić moje blogowanie, nie jestem pewna, czy mój blog nadal zasługuje na miano bloga o modzie plus size. Tak, oczywiście nadal noszę większy rozmiar, ale nie jestem pewna, że ubrania, które prezentuję, się w tej formie mieszczą. Bardzo rzadko kupuję coś nowego. Jeśli już na coś się decyduje, jest to dlatego, że spełnia dla mnie jakąś funkcję lub świetnie uzupełnia (lub odświeża) to, co już mam. Nie jestem w stanie i nie chcę, być reklamą najnowszej odzieży i dawać przykład, że to fajna sprawa każdego sezonu kupować nowe ubrania, tylko dlatego, że są modne. Swoją drogą, nie jest to fajne mieć coś, czego inni nie mogą natychmiast też kupić?
Cała ta sprawa to taki trochę diabelski krąg, do którego pod żadnym pozorem nie chcę wskakiwać. Kupowanie nowych rzeczy i wyrzucanie starych. No bo nasze szafy przecież nie są z gumy. I to, że wyniesiemy coś z domu, wcale nie oznacza, że pozbędziemy się tego z naszej planety. W zasadzie wrzucając nasze ubrania do kontenerów, przekazujemy innym odpowiedzialność za nasze nieodpowiedzialne zakupy.
Tak sobie myślę, co gdyby nie moda w ogóle nie istniała? Mam na myśli, że ubrania istniałyby jak najbardziej, tylko nie byłoby mody. Gdyby w sklepach wisiały same „normalne” ubrania, takie ponadczasowe? Gdyby nie było bluzeczek z gołym brzuchem, które mogą nosić tylko chude szesnastolatki, i które w przyszłym roku na bank wylądują w śmietniku, bo wtedy już modne będzie zupełnie co innego.
No bo jakby to było, gdyby w sklepach można było kupić rzeczy, które można nosić w każdym wieku? Gdyby nie było hitów sezonów? Gdybym wiedziała, że w każdej chwili mogę kupić swoje ulubione dżinsy i nie chomikować większej liczby, bo akurat znalazłam idealny krój, którego zaraz nie będzie w sklepach, bo zastąpi go jakiś wymyślniejszy? Mój mąż do dzisiaj czeka aż minie fala mody na tzw. skinny jeans i będzie mógł kupić w każdym sklepie spodnie, które nie leżą jak rajstopy.
Myślę, że ze wszystkiego powinno być po trochu. Byłoby naprawdę ciekawie, gdyby się zrezygnowało z ubrań, które są jednosezonowymi hitami (gdy jeszcze pomyślimy, w ilu kopiach jest szyta każda sztuka, przecież producenci nie mogą sobie pozwolić na to, by dla kogoś zabrakło). Niestety nie ma kogoś, kto stoi nad producentami i mówi, co wolno, a co nie. Możemy zrobić to jedynie my, głosując naszymi portfelami.
Na koniec chciałam wam powiedzieć, że zdjęcia te powstały, zanim ktokolwiek podejrzewał, że Koronawirus rozprzestrzeni się po Europie. Nie chciałabym nikogo tu zachęcać do wychodzenia z domu, choć spacery wśród natury, gdzie jest mało innych osób, są podobno wskazane. Mam nadzieję, że odnaleźliście się jakoś w sytuacji, w której wymagane jest pozostanie w domu. Początkowo zastanawiałam się, jak ja dam radę, ale póki co jest naprawdę okej. Zaczęłam w końcu czytać książki, które do tej pory tylko kupowałam. Miejmy nadzieję, że wszystko szybko się skończy, ale świat jeszcze długo po tym będzie lepszy.
Pozdrawiam Cię Asiu serdecznie i zdrowia życzę:))))Piękne zdjęcia i Ty ślicznie wyglądasz:))))
ReplyDelete