Plus Size Blog

Monday, March 8, 2021

Women's Day and a winter outfit

Hallo! Ich war schon lange nicht mehr hier! Um ehrlich zu sein, hängt die Arbeitsversion dieses Artikels ohne Text schon seit zwei Wochen und ich konnte mich dazu nicht bringen etwas dazuzuschreiben. Doch der Frauentag ist der perfekte Moment um ein paar Zeilen an euch zu richten. Als Erstes möchte ich dir, liebe Leserin alles beste der Welt wünschen. Dass du glücklich mit deinem Leben bist und vor allem mit dir selbst. Mit dem zweiten ist es nicht besonders einfach bei uns. Uns Frauen fehlt es oft an Selbstsicherheit und Selbstliebe. Zu lernen sich zu akzeptieren wie man wirklich ist, ist oft eine Lebensaufgabe.
Ich kann mich noch an die Zeiten erinnern, wo ich ziemlich jung war und jede Werbung oder Reklame, die an die Herren gerichtet war, wurde mit einer halbnackten Schönheit verziert. Groß und schlank selbstverständlich. Diese Frauen waren auch wirklich überall zu sehen, sie schafften es sogar auf das TV Programm. Damals dachte ich, es sei normal. Jede Filmheldin, Moderatorin oder Assistentin, die man im TV sehen konnte, sahen aus, wie lebende Formen einer Barbie Puppe. Am meisten war ich bei Verfilmungen von Büchern, die ich gelesen habe, enttäuscht. Wochenlang habe ich in meinem Kopf daran gearbeitet mir die Frauenfiguren vorzustellen und als ich sie dann im Film sah, waren diese Vorstellungen am weitesten entfernt. Perfekte Figur, Haare wie gleich nach einer Friseursitzung, voller Mund und mit Leere in den Augen. Ganz bestimmt sahen meine Heldinnen nicht so aus! Auch so sahen nicht meine Schulkameradinnen aus und Frauen auf der Straße. Dabei geht es oft den Autoren darum, dass wir es uns vorstellen können, dass so ein Abenteuer mir oder dir zustoßen könnte. Die ganze Welt gab uns ein klares Zeichen – entweder entspricht deine äußere Hülle den Schönheitsidealen oder du bist nichts wert. Als Mädchen war es nicht einfach in diesen Zeiten aufzuwachsen.
Ich überlege, ob auf den Jungs auch so eine Last ruhte. Ich kann mich jedoch an keine Werbung für Wimperntusche oder Shampoo mit halbnackten Herren erinnern. Nur unsere Körper sollten dabei helfen, mehr Gewinn einzutreiben. Damit das Produkt attraktiver wirkt. Ich weiß noch, wie ich mich gewundert hatte als meine Eltern mit Freunden ins Theater oder Tanzen gingen. Meine Mutter war jedes Mal beim überlegen, welches Kleid sie kaufen sollte (man konnte sich ja nicht zweimal im gleichen Zeigen), welche Accessoires dazu passten, hat sich lange die Haare gemacht und Make Up aufgetragen. Dabei hat mein Vater sich nur kurz das Haar durchgekämmt und schlüpfte in seinen Anzug rein, den er seit Jahren trug. Geschweige den die Schuhe. Ich konnte diese Disproportion einfach nicht verstehen.
Ich denke, es hat keinen Sinn mehr darüber zu schreiben, denn viele von euch könnten selber hunderte ähnliche Beispiele erzählen. Es wird zum Glück besser. Es gehört zum schlechten Ton mit Frauen zu werben (ausgeschlossen Damenprodukte natürlich), viele Werbungen dürften nicht Publik gehen, weil die Fotos zu sehr retuschiert wurden. Bei den neuen Netflix Serien sehe ich noch mehr Hoffnung. Die Frauen in den Nebenrollen werden immer „gewöhnlicher″, normaler, vielfältiger. Ich warte immer noch bis die Hauptfigur übergewichtig (optional mit Brille) ist und nicht als lächerlich dargestellt wird. Es freut mich, dass man immer mehr verschiedene Hautfarben oder sexuelle Orientierungen sieht. Die Macher der Filme und Serien wollen uns dazu gewöhnen. Manche älteren Zuschauer können schockiert sein, aber ich sehe es als Chance für die Jugend, die mit den Filmen aufwachsen wird. Für sie soll die Figur, Hautfarbe, Orientierung genauso wenig wichtig sein, wie jetzt eine Haar- oder Augenfarbe. Und, dass man einen Menschen nach seinem Inneren bewertet. Und das wünsche ich euch heute: dass ihr nach dem Inneren beurteilt werdet und beurteilen wird. Alles Gute!

Cześć! Dawno mnie tu nie było! Co prawda post w wersji roboczej z samymi zdjęciami „wisiał” tu już od dwóch tygodni i jakoś nie mogłam się zebrać, by dopisać do niego kilku słów. Stwierdziłam, że Dzień Kobiet jest jednak idealnym momentem, by to wreszcie uczynić. Więc zacznę może od tego, by życzyć Ci, droga Czytelniczko wszystkiego, co najlepsze. Zadowolenia z życia i przede wszystkim zadowolenia z siebie. Bo z tym u nas kobiet jest chyba najgorzej. Zaakceptować samą siebie i pokochać się taką, jaką się jest.
Pamiętam jeszcze z czasów młodości, gdy do każdej reklamy przeznaczonej dla mężczyzn od samochodów po serię narzędzi dodana musiała być półnaga, piękna i szczupła kobieta. W zasadzie pakowano takie kobiety, gdzie tylko się dało, nawet na okładki gazet z programem. Wtedy wydawało mi się to niestety normalne. Każda bohaterka filmowa, prezenterka, czy nawet asystentka przy wystąpieniach publicznych musiały wyglądem przypominać lalkę Barbie. Najdziwniej jednak było podczas ekranizacji powieści, które czytałam. Bohaterki, które sobie wyobrażałam, przez tygodnie czytania książki, na ekranie wyglądały nieraz zupełnie inaczej. Wysokie, szczupłe, z wydatnymi ustami, pustymi oczami, które nawet uciekając przed złoczyńcami, robiły to w przeokropnie wysokich obcasach. Jakoś w mojej szkole my wszystkie nie przychodziłyśmy poubierane w krótkie bluzki, szpilki,z toną błyszczyku na ustach i mocno wymalowanymi oczami. Chciałam widzieć bohaterki ulubionych filmów bardziej podobne do moich koleżanek z klasy, a kobiety do tych, które mijam na ulicy. Cały świat dawał jasny sygnał. Albo twoja powłoka zewnętrzna będzie taka, a nie inna albo twoja wartość jest równa zeru. Niełatwo dorastać w takich czasach.
Zastanawiam się, czy na chłopakach też ciążyła taka presja? Chociaż nie przypominam sobie, by reklamę tuszu do rzęs, czy szamponu do włosów podbijała postać półnagiego mężczyzny. Chyba nie. Chyba nigdzie tak nie było. Tylko nasze ciała służyły, by uatrakcyjnić sprzedawany produkt. Pamiętam też, że zawsze się dziwiłam, gdy moi rodzice wybierali się ze znajomymi do teatru lub potańczyć, mama za każdym razem dbała, by mieć inną sukienkę, zastanawiała się nad idealnymi dodatkami, starannie nakładała makijaż, układała fryzurę, podczas, gdy mój tata przeczesał włosy i założył ten sam garnitur, który zakładał od lat. Nie wspomnę już o butach. Totalnie nie potrafiłam zrozumieć tej dysproporcji.
Myślę, że nie muszę dłużej się nad tym rozpisywać, bo każda mniej więcej w moim wieku lub starsza, będzie miała takich przykładów na pęczki. Wydaje mi się, że coś już się zaczyna zmieniać. Kobiety na reklamie niemal wszystkiego (prócz produktów dla pań) zaczynają być w złym tonie. Nieraz reklamy nie zostały dopuszczone do publikacji przez zbyt mocny retusz. Oglądając Netflix, dostrzegam, że przynajmniej „boczne” postacie są coraz bardziej przeciętne, a dzięki temu i różnorodne. Czekam jeszcze, aż główna bohaterka będzie miała nadwagę, przeciętną urodę i być może okulary na nosie. Bo do tej pory obsadzają postacie takimi aktorkami, gdy mają widza rozśmieszyć. Ale widzę te zmiany i bardzo mnie to cieszy. To samo dotyczy koloru skóry i orientacji seksualnej. Twórcy filmu i seriali starają się nas oswoić z tą różnorodnością ze zwielokrotnioną siłą. Starszych widzów zapewne może to razić, ale ci całkiem młodzi dorosną w świecie, w którym nie ma znaczenia, jak się wygląda i kogo się kocha. Liczy się to, jakim się jest. Podoba mi się taka wizja. I tego nam życzę w tym dniu. By liczyło się to, jakimi jesteśmy ludźmi, a cała reszta była tylko tak błahą rzeczą, jak kolor oczu, czy włosów. Wszystkiego dobrego!

Monday, December 21, 2020

It's beginning to look a lot like Christmas

Als ich heute (ich verfasse diesen Text am Sonntag) das Blatt vom Kalender abgerissen habe, ist mir eine dicke zwanzig erschienen. Der zwanzigste Dezember. Noch vier Tage bis Weihnachten. In meinem vorherigen Post, den ich Ende November geschrieben habe, erzählte ich euch, dass es sich nach Weihnachtszeit für mich gar nicht anfühlt. Die Atmosphäre die schon längst in jeglichen Läden herrschte, konnte man in der Natur nicht finden. Die stark scheinende Sonne auf einen wolkenlosen Himmel, frühlingshafte Temperaturen, Bäume voll mit bunten Blättern und genau so auch die Bürgersteige. Heute ist es anders. Man brauchte keine vier Wochen damit die Blätter von den Bäumen und Wegen verschwinden, damit es in der Mitte des Tages stockdunkel wird und damit man mit großer Freude nach einer wärmeren Jacke greift. Nur für den Schnee gibt es leider keine Aussicht.
Die Weihnachtszeit ist schon enorm spürbar. Was verursacht das? Meine Girlande aus getrockneten Orangen, Tannenzapfen und Tannenzweigen (die ich übrigens selbst gemacht habe, anstatt was Fertiges im Laden zu kaufen) oder vielleicht meine Duftkerzen, die seit Wochen einen Tannenduft überall verteilen? Oder vielleicht durch all die vielen Leute, die sich dieses Jahr extra viel Mühe gemacht haben und ganz viel Lichterketten auf ihren Häusern, Balkonen und an Fenstern befestigt haben? In keinem Jahr gab es so viele. Als ob wenigstens dies in diesem verrückten Jahr gelingt. Damit wenigstens das Weihnachtsgefühl so bleibt, wie wir es immer kannten.

Ich habe da so eine kleine Hoffnung, dass wenn die Welt wieder in Ordnung ist (das wird sie, oder?) diese Lust alles ins Leuchten zu bringen, bleibt. Nach den langen Sommernächten ist wahrscheinlich jeder etwas traurig, wenn die Tage immer kürzer werden. Es wird am Nachmittag schon fast Nacht und wir erinnern uns, dass noch vor drei Monaten genau um diese Zeit, die Sonne nicht mal daran gedacht hat unterzugehen. Deswegen heitert einen nichts so derart auf, wie Millionen Lichterketten, die von jeder Seite leuchten. Es wird irgendwie traurig, wenn die Mehrheit ein paar Tage nach neuem Jahr verschwindet. Was wenn wir sie alle bis Frühling behalten würden? Wäre der Winter etwas weniger trüb? Ich habe zwar einen Nachbarn, der auf seinem Balkon die Lichterkette das ganze Jahr anhat. Nur er ganz allein verändert die Welt nicht.
Jedenfalls als ich diese dicke zwanzig in meinem Kalender sah, kam mir der Gedanke, dass es doch schön wäre, wenn die Adventszeit noch etwas länger dauern würde. Wie gerne hätte ich all diese Sachen gemacht, die man in der Adventszeit so macht und die danach ihren ganzen Reiz verlieren. Als ich noch ein Kind war, war mir dieses Datum noch viel zu weit von Weihnachten entfernt. Ich zählte auf meinen Fingern. Sind es noch vier oder doch drei Tage bis man Geschenke auspacken darf? Ich habe in die Fenster der Nachbarn reingeschaut und die Weihnachtsbäume gezählt, die ich bemerkt habe. Jeden Tag war die Zahl größer. Bei uns wurde der Weihnachtsbaum erst ganz kurz vor Heiligabend geschmückt.

Im Dezember bekomme ich immer Lust auf Kleidung, die mit dieser schönen Zeit in Verbindung ist. Ich habe keine Weihnachtspullis (dafür hat mein Mann eine stolze Kollektion). Der einzige Grund dafür, dass ich keinen besitze, ist die Länge der angebotenen Pullis im Plus Size Bereich. Alle sind immer so kurz und ich hätte so gerne einen, der bis zu den Oberschenkeln reicht. Deswegen trage ich oft Kombinationen mit grünen und roten Farben. So, wie zum Beispiel auf diesen Bildern. Ich mag rot nicht besonders, doch im Dezember verschwindet für einen Moment diese Abneigung. Ich greife gerne nach grünen Schals. Diesen hier musste ich mir speziell für unsere Winter hier bestellen. Er ist aus dünnem Stoff. Die aus Wolle sind in meiner Region viel zu warm. Meine dunkelroten Taschen sind für jetzt wie geschaffen. Ich besitze noch dunkelrote Sneaker, doch für die ist es leider zu kalt.
Das Kleid, das ich trage, hatte ich eine Ewigkeit nicht mehr an. Was für eine Verschwendung! Ich habe es völlig vergessen und erst neulich wiederentdeckt als ich in meinem Kleiderschrank wieder etwas Ordnung bringen wollte. Dieses Kleid weckt auch eine interessante Erinnerung. Ich trug es als ich meinen Test für die Einbürgerung geschrieben habe. Tage zuvor habe ich deutsche Geschichte und Fakten auswendig gelernt. Wie in den Schulzeiten. Zum Glück ist alles gelungen. Meine Kleidung weckt sehr oft Erinnerungen. Nicht nur wegen Ereignissen während dessen ich sie trug, ich kaufe gerne Kleider auf Reisen. Sie sind dann kleine Gute-Laune-Macher, wenn ich sie aus dem Schrank nehme.

Während des Advents besuche ich gerne meine Lieblingsorte. In keinem anderen Monat bin ich so oft unterwegs, wie in Dezember. Meine Lieblingsstädte verwandeln sich in richtige Märchenorte. Die Fotos, die ihr hier sehen könnt, sind auf einer alten kleinen Straße, nicht weit weg von mir, entstanden. Sie ist voller Fachwerkhäuser, die im Winter so gemütlich und noch wunderschöner aussehen. Vor ein paar Tagen haben wir einen Ausflug entlang des Rheins gemacht und all diese kleinen, alten und süßen Städte besucht. Endlich haben wir die Zeit gefunden nachzuschauen, wie sie sich weihnachtlich geschmückt präsentieren. Und das tun sie wunderbar!

Habt ihr schon die neue Miniserie "Das Damengambit" auf Netflix gesehen? Es basiert auf einem Roman unter demselben Titel und erzählt vom Leben eines Mädchens, dass ins Waisenhaus musste, nachdem seine psychisch kranke Mutter sich umgebracht hat. Dort lernt sie einen Hausmeister kennen, der ihr das Schachspiel beibringt. Sie spielt mit ihm, wann sie nur kann und wird von Tag zu Tag besser. So, dass sie am Anfang ihn schlägt, dann der Vorsitzenden eines Schachklubs und gewinnt mehrere Spiele, die sie mit älteren Männern gleichzeitig spielt. Wir schauen Elizabeth (so heißt sie) zu, wie sie sich vom Entlein in eine wunderschöne Frau verwandelt. Alles geschieht in den 50ern und 60ern. Da Elizabeth Mode fast so sehr wie Schach liebt, könnt ihr euch die Wahnsinnskleider wohl vorstellen. Ich denke ihre dort getragenen Kleider haben mich dazu gebracht selbst eins zu tragen. Zwar ist meins ein winterliches und ihre ganz im Gegenteil... Es war ein Festmahl für die Augen. Dabei ist mir eingefallen, dass es nicht immer einfach ist ausgefallene Kleider so zu tragen, dass alles perfekt sitzt und nirgends die Unterwäsche hervorschaut. Auf der Seite von Hunkemöller habe ich einen interessanten Artikel gefunden: 12 Unterwäsche Lösungen für Kleider. Ich denke, das könnte das eine oder andere Problem lösen. Viele Frauen möchten an Weihnachten bestimmt ein Kleid anziehen und tadellos aussehen. Ich hoffe mein geteilter Artikel hilft !

Meine Lieben, ich wünsche euch wundervolle, ruhige und unvergessliche Weihnachten. Voller Wärme, Geborgenheit und mit all euren Liebsten. Fürs Neue Jahr wünsche ich euch sehr viel Gesundheit, Glück und Liebe! Frohe Weihnachten!

Gdy dziś (bo tekst piszę w niedzielę) zerwałam kartkę z kalendarza, pokazała mi się tłustym drukiem liczba dwadzieścia. Dwudziesty grudnia. Cztery dni do świąt. W moim poprzednim poście, który pisałam pod koniec listopada, troszkę narzekałam na brak atmosfery świątecznej. W przyrodzie, w przeciwieństwie do sklepów, próżno było jej szukać. Mocno świecące słońce na bezchmurnym niebie, wiosenna temperatura, drzewa uginające się od kolorowych liści, barwne dywany na drogach. Dziś jest inaczej. Wystarczyły niecałe cztery tygodnie, by ostatnie liście spadły z drzew, zostały zamiecione, by w środku dnia było już ciemno i by z przyjemnością sięgnąć po cieplejszą kurtkę. Tylko śniegu jak nie było, tak i nie ma.
Ducha świąt czuć już bardzo mocno. Nie wiem, czy to za sprawą suszonych pomarańczy, szyszek i gałązek choinki, które zawisły na moim oknie (sama zrobiłam!), czy przez świece zapachowe, które od kilku tygodni rozprzestrzeniają po domu zapach choinek? A może przez innych ludzi, którzy w tym roku chyba postarali się trochę mocniej. Mam wrażenie, że lampek na domach, balkonach i w oknach jest jakby więcej. W żadnym roku nie było ich tyle. Tak jakby każdy bardzo mocno pragnął, by chociaż troszkę czegoś pozytywnego w tym roku przywołać. Żebyśmy chociaż święta mieli jak zawsze. Albo lepsze, bo po całym roku tego szaleństwa nam się należy.

Mam taką cichą nadzieję, że gdy świat w końcu wróci do normalności (bo chyba wróci, prawda?) ta chęć rozświetlania swojej okolicy w ludziach zostanie. Bo chyba po długich letnich nocach, każdemu robi się trochę przykro, gdy dnie stają się coraz krótsze. Nagle robi się ciemno, a my sobie przypominamy, że trzy miesiące temu, o tej porze, jeszcze nic na to nie wskazywało, że zaraz zajdzie słońce. Dlatego nic tak bardzo nie osładza tej szybko przybywającej ciemności, jak miliony lampek świecących z każdego okna. Żal mi, gdy na początku stycznia większość z nich znika. A gdyby je tak zostawić do wiosny, by całą zimę wynagradzały krótsze dni? Choć mam sąsiada w domu naprzeciwko, który cały rok codziennie zaświeca swoje świąteczne lampki rozłożone wzdłuż całego balkonu. Ale on jeden w pojedynkę raczej wiele nie zdziała.
W każdym razie, gdy uświadomiłam sobie, że dziś jest dwudziesty, pomyślałam, że szkoda, że adwent jeszcze nie może potrwać ciut dłużej. Chętnie porobiłabym jeszcze o kilka dni dłużej te wszystkie rzeczy, które w zasadzie mają sens tylko w okresie świątecznym, a robione później, tracą cały swój czar. Pamiętam, gdy byłam dzieckiem, skręcało mnie, że dopiero dwudziesty i po kilka razy na palcach liczyłam, czy jeszcze trzy, czy w sumie cztery dni do Wigilii i upragnionych prezentów. Zaglądałam w okna sąsiadów i liczyłam ile choinek już stoi. Każdego dnia ta liczba robiła się coraz większa i nie rozumiałam, czemu nasza ubierana była tuż przed samymi świętami.

W grudniu przychodzi mi największa ochota na wkładanie ubrań, które podkreślają nadchodzący czas. Może nie mam swetra świątecznego (za to mój mąż ma naprawdę pokaźną kolekcję). Ale to tylko za sprawą producentów, którzy takie swetry w dużych rozmiarach robią bardzo krótkie. A ja bym chciała taki długi, do połowy ud. Dlatego obrałam inny kierunek i noszę dużo połączeń czerwieni i zieleni. Jak na przykład na tych zdjęciach :) Nie jestem zwolennikiem koloru czerwonego, ale w grudniu ta niechęć, całkiem magicznie, na moment odpuszcza. Chętnie sięgam po zielone szaliki. Na zimę, która panuje tutaj, musiałam sobie specjalnie kupić cienki szalik. Te z wełny się tutaj w ogóle nie sprawdzają. I czerwone torebki pasują na ten okres jak ulał! Mam jeszcze bordowe adidasy, ale w tych mi jest jednak zbyt zimno.
Sukienkę, którą mam na sobie nie nosiłam już wieki! Co za marnotrawstwo. Zupełnie o niej zapomniałam! Czasami odkrywanie zapomniany ubrań na nowo, to trochę jak robienie zakupów. Ta sukienka jednak wiąże się z pewnym wspomnieniem! Byłam w niej na moim egzaminie, który otwierał mi drogę do obywatelstwa niemieckiego. Pamiętam, jak uczyłam się na pamięć faktów historycznych Niemiec. Przez chwilę mogłam poczuć się znów jak w liceum przed sprawdzianem z historii. Na szczęście wszystko się udało. To było kilka lat temu, a jest wciąż żywym wspomnieniem. Bardzo często moje ubrania przypominają mi zdarzenia. Wiele z nich kupuję na wycieczkach i za każdym razem, gdy po nie sięgam, wracam wspomnieniami do tych wyjątkowych chwil. To samo tyczy się biżuterii, szalów lub innych przedmiotów codziennego użytku.

Podczas adwentu uwielbiam odwiedzać moje ulubione miejsca. W żadnym innym okresie nie jestem tak często poza domem, jak właśnie w grudniu. Ulubione miasta nabierają zupełnie innego charakteru niż w resztę roku. Te zdjęcia powstały na uliczce całkiem niedaleko mojego domu. Jest niesamowita, pełna domków szachulcowych, które zimą kojarzą się z niesamowitą przytulnością. Parę dni temu wybraliśmy się na wycieczkę po okolicznym maleńkich wioseczkach, które w "normalne" pory roku sprawiały bajkowe wrażenie. Byliśmy ciekawi, jak będą prezentować się, gdy ludzie zaczną ozdabiać swoje bajkowe domki, a pomiędzy nimi zawisną girlandy światełek. Nie zawiedliśmy. Ten okres jest po prostu fantastyczny!

Oglądaliście "Gambit królowej" na Netflix? To mini serial oparty na książce o tym samym tytule. Opowiada o dziewczynce, która zamieszkała w domu dziecka po tym, jak jej chora psychicznie matka popełniła samobójstwo. Tam przez przypadek zaczyna uczyć się grać z woźnym w szachy. Z dnia na dzień staje się coraz lepsza... aż staje się prawdziwym geniuszem szachowym. Uwielbiam sceny, w których młoda dziewczyna pokonuje w kilku ruchach o wiele starszych mężczyzn z klubów szachowych. W serialu oglądamy jak Elizabeth (bo tak bohaterka ma na imię) z brzydkiego kaczątka wyrasta na przepiękną kobietę. Wszystko dzieje się na przełomie lat 50/60. A, że Elizabeth prócz szachów kocha modę, możecie sobie wyobrazić stroje, które są tam pokazywane. Aż miło się patrzy! Może dlatego chętnie sięgnęłam po moją zimową sukienkę?

Moi drodzy, z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia życzę by były przede wszystkim spokojne i pełne ciepła. By były cudowne i spędzone w gronie najukochańszych osób. A na Nowy Rok życzę wam przede wszystkim zdrowia! I dużo szczęścia, pomyślności i miłości! Trzymajcie się! Wesołych świąt!

Mantel - Manisa | Kleid - Head Over Heels | Stiefel - JJ Footwear | Tasche - DKNY | Armband - Selbsgemacht

Płaszcz - Manisa | sukienka - Head Over Heels | kozaki - JJ Footwear | torebka - DKNY | bransoletka - DIY

Saturday, November 28, 2020

Autumn in the forest

Hallöchen!
Mir ist gerade aufgefallen, dass wir heute den letzten nicht weihnachtlichen Tag haben. Morgen fängt die Adventszeit an. In Polen wird das wahrscheinlich nicht so gesehen. Dort sind überwiegend die einzigen weihnachtlich geschmückten Orte Läden, Einkaufscenter etc. Das ist der Unterschied zwischen Polen und Deutschland. In Deutschland gibt es schon eine Menge Häuser mit Lichterketten geschmückt Anfang November. In Polen legt man erst kurz vor Weihnachten los. Ich finde es schöner, wie es hier, in Deutschland gemacht wird. Ich mag lieber die Vorfreude als ein Andenken von dem, was mal war und was uns erst in 11 Monaten erwartet. Denn wenn man hier Anfang Januar die Mehrheit der Weihnachtsbäume abschafft, tun es die Polen erst in einem Monat.

Als Kind konnte ich es kaum erwarten bis meine Eltern endlich den Weihnachtsbaum aus dem Keller holen und wir ihn dann schmücken. Am frühsten war das zwei Tage vor Weihnachten. Jetzt, wo ich selbst entscheiden kann, steht schon die Deko am Anfang der Adventszeit. Wir denken immer, dass alles in einem Jahr wieder von vorne losgeht. Dabei, wie man sicherlich jetzt sieht, kann ein Jahr eine ganz lange Zeit sein. Binnen einem Jahr kann sich ein ganzes Leben auf den Kopf stellen. Noch vor einem Jahr hat es uns genervt, dass Ende November wieder alles hektisch wird. Dass überall Menschenmengen herrschen, dass man sich in manchen Orten mit anderen quetschen muss. Damals hat es uns genervt, dass man sich mit jemanden Fremden fast berührt hat. Heute ist weniger als ein Meter Abstand tabu. Der Mitmensch wird als Gefahr gesehen, quasi schon als ein Feind. Wir haben uns noch vor kurzem gefragt, ob es überhaupt möglich sein wird überhaupt lokal Geschenke einkaufen gehen. Und so was, wie ein vorweihnachtlicher Kaffee mit der besten Freundin war so etwas Selbstverständliches, dass man dem kaum Achtung schenkte. Man tat es jedes Jahr und vermutete, dass man es lebenslang immer nach Lust und Laune tun zu können. Würde ich den Menschen letzten Dezember erzählen, wie der nächste aussehen wird, würden sie mir wahrscheinlich raten das Genre meiner Netflix Filme vorm Schlafengehen zu wechseln.

Guckt mal, wie einfach so was Selbstverständliches einfach aus unserem Leben verschwinden und zu etwas mutieren kann von dem wir nur träumen können. Es lohnt sich dies im Kopf zu behalten. Der Advent eignet sich perfekt für Reflexionen. Hier im Rheinland fällt es mir übrigens ziemlich schwer früh in weihnachtliche Stimmung zu geraten. Der Winter kommt hier als letzter und macht sich als erster aus dem Staub. Da wo ich aufgewachsen bin, war schon der erste November oft ein sehr kalter Tag und Weihnachten war immer weiß mit wirklich sehr viel Schnee. Sehr viel. Sehr viel. Die Bilder, die ihr hier sieht, entstanden gar nicht vor Wochen. Ich konnte tatsächlich bis noch vor ganz kurzem im wärmeren Strickjacken rumlaufen. Ich habe meine Winterjacken noch gar nicht rausgeholt. Das plane ich erst demnächst. Die, die die Wärme lieben, werden mich wahrscheinlich um meinen Wohnort beneiden. Ich bin leider ein Fan von der Kälte und hätte es gerne, wie ich es von meiner Kindheit noch kenne. Der Vorteil sind meine Kakteen. Eines Jahres habe ich vergessen sie für den Winter vom Balkon in die Wohnung zu holen. Im Frühling sahen sie prima aus. Noch besser als ihre Kollegen, die in meiner nicht zu hellen Wohnung überwinterten.

       Wer mein privates Instagram verfolgt, weiß sicherlich, dass ich gerne im Wald Spazieren gehe. Den dürfte auch der Hintergrund der entstandenen Fotos nicht wundern. Die Sonne verwöhnt uns schon seit mehreren Wochen. Sie lässt die bunten Bäume so aussehen als würden sie mit eigenem Licht scheinen. Im Wald wirkt das noch intensiver. Anfangs ging ich dort, um diese tollen Lichtspiele mit anzuschauen. Es wurde dann zur Gewohnheit und jetzt kann man mich dort ein paar Male in der Woche antreffen. Seit man übrigens in den ganzen Städten Masken tragen muss, gehe ich noch lieber in den Wald. Wenigstens dort ist es gestattet frei zu atmen. Ich hoffe mehr Menschen entscheiden sich für die Natur und wenn das alles endlich vorbei ist, bleibt es auch so und der Konsum wird nicht gesteigert.

      Was mein Outfit angeht – im Herbst kann man mich selten in etwas anderen sehen als in meiner Senf-gelben oder grünen Strickjacke. Ich mag mich diesbezüglich zur Natur anpassen. Anders als im Winter, wo ich die öde Oberbekleidung fast schon verabscheue und finde, dass Menschen lieber fröhliche Farben tragen sollen. Gerade in Regionen, wo kaum Schnee fällt (wie hier) und die Landschaft regnerisch und einfach nur traurig aussieht. Zu meinen zwei Lieblingsstrickjacken mag ich mir interessante Farbkombinationen ausdenken. Diesmal habe ich mich zum Senf gelb für eine hellrosa Bluse mit botanischen Muster entschieden. Dazu ein grüner Schal. Thematisch passt es wenigstens.

       Zum Schluss wiederhole ich es noch ein mal. Vergisst nicht, dass nicht alles selbstverständlich ist. Die kleinste Freiheit ist ein Schatz, der wie uns das letzte Jahr lehrte, ganz einfach weggenommen werden. Lasst uns Freude von den Sachen haben, die wir besitzen und nicht ständig danach streben, was in unserem Besitz noch nicht ist. Es sei denn wir haben das Recht darauf. Aber das ist dann ein ganz anderes Märchen. Bis zum nächsten Mal!

Cześć!
      Tak sobie właśnie myślę, że dzisiaj jest ostatni "nieświąteczny" dzień. Jutro zaczyna się okres adwentowy. Domyślam się, że jedynymi miejscami, które w Polsce o tym przypominają, są sklepy, centra handlowe i inne komercyjne miejsca. Wielokrotnie pisałam już o tej świątecznej różnicy między Polską a Niemcami. Tutaj ludzie naprawdę wcześnie wchodzą w cały ten nastrój i nierzadko na początku listopada można na wielu domach lub balkonach dostrzec oświetlenie świąteczne. W Polsce chętniej się ozdabia niemal tuż przed samymi świętami, a ostatnie lampki zdejmuje się w Gromniczną. Tutaj lwia część ozdób znika 6 stycznia.

      Jak mnie się bardziej podoba? Pamiętam, że jako dziecko nie mogłam się już doczekać, kiedy wreszcie w naszym salonie stanie choinka. Zazwyczaj było to (najwcześniej) dwa dni przed świętami. Po nich - przez ponad miesiąc przypominała o tym, co było. Jako dorosła osoba wolę, by ozdoby symbolizowały to, co ma nastąpić i podbijały naszą radość na to najważniejsze wydarzenie. Wolę dłużej się cieszyć na coś, niż by mi przypominało, że kolejna akcja - za rok.

      Za rok. No właśnie. Pomyślelibyście jeszcze rok temu, że "za rok" świat będzie wyglądał w ten sposób? Zazwyczaj denerwowały nas tłumy w sklepach, człowiek na człowieku i w ogóle ta cała pogoń za prezentami. W życiu byśmy nie pomyśleli, że stanie w tłoku, niemal ramię w ramię z innymi ludźmi będzie w nas wywoływało co innego niż dyskomfort. Że każda osoba, która nas mija, może być potencjalnym zagrożeniem i stanięcie koło kogoś bliżej niż na metr będzie niemal niedopuszczalne. Zastanawianie się, czy w ogóle w sklepie będzie można zrobić zakupy. Wypicie świątecznej kawy z koleżanką było czymś tak oczywistym, że nawet za bardzo o tym się nie myślało. I na koniec — zwykłe swobodne oddychanie. Rok temu, gdybym mu przedstawiła wizję kolejnych świąt, każdy by się popukał w głowę i doradził mi, bym zmieniła typ filmów, które oglądam na Netfliksie przed snem.

Zobaczcie, jak łatwo coś tak oczywistego, może nagle zniknąć z naszego życia i jak łatwo może stać się czymś, o czym będziemy marzyć. Może warto o tym pamiętać w nadchodzącym czasie. Wszak adwent według niektórych, których nazwy ostatnio niechętnie się wymienia, jest czasem zadumy i refleksji.

Powiem wam, że całe te wcześniejsze przygotowania się do świąt mają jeden minus. Jest to jednak bardziej związane z szerokością geograficzną, na której mieszkam. Już słyszę, jak niektórzy się śmieją, bo mieszkam tylko kraj obok. Prawda jest jednak taka, że na skrajnym zachodzie Niemiec, pogoda jest zupełnie inna niż ta, która panuje w moich rodzinnych stronach w Polsce. Ba! Już na wschodzie Niemiec jest inna. Tutaj zima przychodzi bardzo późno i bardzo szybko bierze nogi za pas. W efekcie zdjęcia, które tu widzicie, wcale nie są zdjęciami sprzed miesiąca, czy dwóch. Po moją zimową kurtkę zamierzam dopiero iść (do piwnicy oczywiście). Gdy wszędzie wisiały już lampki, ja wciąż chodziłam w swetrze, w porywach w parze z cieniutką kurtką. To taki mały minus tego regionu. Choć ci ciepłolubni pewnie mi właśnie strasznie zazdroszczą. Ja jednak lubię, gdy jest porządnie zimno. Niestety nie tu. W wielu ogrodach w okolicy rosną banany, a i moje kaktusy, które po lecie któregoś razu na zimę zapomniałam przynieść do domu — nadal mają się świetnie. Nawet po tej zimie na balkonie wyglądały lepiej, niż w mieszkaniu, w którym brakuje dobrego światła dziennego.

      Kto regularnie ogląda mój prywatny profil na Instagramie, zapewne wie, że w wolnym czasie bardzo lubię chodzić do lasu. Więc i kulisy sesji nie powinny go zdziwić. Warto zaznaczyć, że od wielu tygodni słońce nas niemal nieustannie rozpieszcza. Co za tym idzie, sprawia, że kolorowe drzewa sprawiają wrażenie świecenia własnym światłem. W lesie, gdzie wszystko jest milion razy spotęgowane, efekt jest nie do opisania. Początkowo udawałam się na spacery w to miejsce właśnie dla tych wrażeń. A potem polubiłam to miejsce. Spokój, świeże powietrze, możliwość poukładania sobie myśli. To dużo przyjemniejsze miejsce, gdy chce się wyjść z domu niż centrum miasta. W którym zresztą od niedawna trzeba nosić maski i jest nam odbierane podstawowe prawo do swobodnego oddychania. Po ciuchu liczę, że więcej osób stwierdzi, że ma dość, że polubi inną formę spędzania czasu niż zakupy. I gdy kiedyś to wszystko minie, nasze nowe podejście nam zostanie. To takie moje małe marzenie.

      Co do mojego zestawu — jesienią rzadko można mnie zobaczyć w czymś innym niż w musztardowym lub zielonym swetrze. Jakoś tak automatycznie lubię dostrajać się do przyrody. Zimą jest wprost przeciwnie — buntuję się przeciw burym okryciom wierzchnim, które sprawiają, że wtapiamy się w ten smutny (jeśli nie spadł śnieg) krajobraz. Lubię bawić się kolorystycznie z tymi moimi dwoma noszonymi na zmianę swetrami. Tym razem zestawiłam je z bladoróżową bluzką we wzory (botaniczne) i zielonym szalikiem. Więc teoretycznie powinna panować spójność. A tak na poważnie, to bardzo podobają mi się takie niebanalne połączenia kolorystyczne i mam nadzieję, że mi się udało..

      I na koniec powtórzę to, co istotne jeszcze raz — pamiętajcie, że nic nie jest oczywiste. I nawet najmniejsza wolność jest skarbem, bo jak nauczył nas ostatni rok, może być nam łatwo odebrana. Cieszmy się tym, co mamy i nie skupiajmy za bardzo uwagi na tym, czego jeszcze nie posiadamy. Chyba że nam się należy. Wtedy to zupełnie inna bajka. Trzymajcie się. Do następnego!